Ο βιολογικός μας χρόνος, εμπίπτει σε μία κρίσιμη ιστορική φάση των δυτικών κοινωνιών, όπου λαμβάνει χώρα μία ευθεία επίθεση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εναντίον των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, με σκοπό τη συσσώρευση του πλούτου προς τα άνω, μία εξελικτική διαδικασία, που αναφαίνεται πλέον καθαρά και βιώνετε από το σύνολο της κοινωνίας μας.
              Οι ελίτ επιχειρούν ν’ αποσυνδέσουν την οικονομία από την κοινωνική συνθήκη της γένεσής της, την υλική ευημερία των εργαζομένων, δια της αναλογικής διανομής του παραγόμενου πλούτου. Ο δημόσιος προϋπολογισμός καλείται ν’ αποπληρώσει τις κρίσεις χρέους, που δημιουργεί εγγενώς η χρηματιστικοποίηση του σύγχρονου καπιταλισμού.  Η αποπληρωμή τους περνάει μέσα από τη συρρίκνωση του εισοδήματος των εργαζομένων και των παροχών του κράτους πρόνοιας, τα οποία μετέρχονταν, ενώ οι ελίτ έχουν εν τω μεταξύ φροντίσει νομιμοφανώς, να εξαγάγουν το συσσωρευμένο πλούτο τους, μέσω off-shore εταιρειών, σε φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο.
                Προκειμένου να  κατασκευάσουν τη συναίνεση των πολιτών για κάτι τέτοιο, οι κυρίαρχες ελίτ προπαγανδίζουν την απαξίωση και προωθούν την αποδιάρθρωση των συλλογικών δομών αλληλεγγύης των εργαζομένων, όπως επί παραδείγματι συνιστά ένας θεσμός, σαν τον σύλλογο των εργαζομένων του νοσοκομείου μας, των μοναδικών εργαλείων, που δύνανται να τους συνειδητοποιήσουν ταξικά και να τους διασχηματίζουν σε μία συγκροτημένη δύναμη, ικανή ν’ αντιπαρατεθεί μαζί τους. Αποσκοπούν στην κατασκευή ενός απολίτικου και αντικοινωνικού ατόμου, το οποίο πορευόμενο σε συνθήκες κοινωνικού δαρβινισμού, έχοντας απολέσει τη συλλογική του ταυτότητα, συνείδηση και μνήμη, αδυνατεί ν’ αναστοχαστεί συγκροτημένα γύρω από τον εαυτό του, αφού έχει αποσυνθέσει τεχνητά την ατομική του ευημερία από τη συλλογική. Η έλλειψη προσανατολισμού στο συνειδητό, που του δημιουργεί τεχνηέντως η συντριπτική επίδραση των επιθέσεων των ελίτ στην καθημερινότητά του, αντισταθμίζεται με το αρχέτυπο της τάξης στο ασυνείδητο του.  Εάν τα σύμβολα της τάξης δεν αφομοιωθούν από το συνειδητό, τότε το άτομο έλκεται από μοντέλα ολοκληρωτισμού, που φρονεί ότι  θ’ αναλάβουν την ευθύνη για λογαριασμό του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο καθίσταται εύκολα χειραγωγήσιμο από τον ψυχολογικούς μηχανισμούς της αυτοενοχοποίησης- το διαβόητο όλοι μαζί τα φάγαμε- και του φόβου για ένα ασαφές μέλλον, το οποίο δεν ερείδεται στις συλλογικές αξίες, τις οποίες  αφουγκράζεται, με σκοπό ν’ αναπροσαρμοσθεί αναντίρρητα στη νέα δυσοίωνη πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι  να αντιλαμβάνεται την απεμπόληση των ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων του, ως αναπόδραστη και  να παραιτείται από κάθε αυτονόητη διεκδίκηση, εκλαμβάνοντας την ως ανορθολογική, άτοπη ή ακόμη και ουτοπική.
              Σ’ αυτό το πλαίσιο, θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, όπως η παροχή δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, μορφοποιείται και ανασημασιοδοτείται σε πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας για την παραγωγή κέρδους, με τη μεθοδευμένη παράδοση των δομών του ΕΣΥ σε ιδιώτες επιχειρηματίες, οι οποίοι θα περιθάλπουν, όχι ασφαλώς όποιον χρήζει των υπηρεσιών υγείας, αλλά τους πολίτες, που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να εισφέρουν στην κερδοφορία τους. Η ποσότητα και ποιότητα των παρερχομένων υπηρεσιών θ’ αποσκοπούν κι αυτές  με τη σειρά τους στη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, έχοντας αποσυνδεθεί από τη χρηστικότητα και την αποτελεσματικότητά τους. Οι δε επαγγελματίες υγείας έχοντας αποξενωθεί από τον κοινωνικό τους ρόλο, διαβιώντας υπό εργασιακές συνθήκες, που προσομοιάζουν σ’αυτές του 19ου αιώνα, όπου οι ατομικές συμβάσεις εργασίας και το διευθυντικό δικαίωμα κατέχουν σημαίνουσα θέση, μετασχηματίζονται βαθμηδόν απλώς σε φθεγγόμενα εργαλεία, που συνεισφέρουν κι αυτά αποκλειστικά στη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, μ’ ό, τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχοσωματική τους ισορροπία, ευεξία, καθώς και την αυτοεκπλήρωσή τους, ως άτομα.
              Η μέθοδος, που θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση του συστήματος της υγείας δεν μπορεί να είναι ο ξαφνικός θάνατος, όπως στην περίπτωση της ΕΡΤ, καθότι κάτι τέτοιο θα ενεργοποιούσε κοινωνικούς αυτοματισμούς και αντανακλαστικά, που πιθανώς να παρεμπόδιζαν την επίτευξη της, αλλά η εκούσια και στοχευμένη υποχρηματοδότηση των δομών του, υπό τον μανδύα της μεταρρύθμισης για τη δήθεν βελτιστοποίησή του, καθιστώντας το εν τέλει μη λειτουργικό. Η υποχρηματοδότηση, συνδυαζόμενη με τον συστηματικά προπαγανδίζοντα ευτελισμό του ολιγάριθμου ανθρώπινου δυναμικού του, θα γεννήσει την κατάλληλη συνθήκη μετασχηματισμού κι αυτοπροβολής του ιδιώτη επιχειρηματία σε «σωτήρα», ο οποίος με το επενδυόμενο κεφάλαιό του θα επιφέρει την πολυπόθητη βελτιστοποίηση των παρερχομένων υπηρεσιών υγείας, επανιδρύοντας το φυσικά βάσει  των δικών του όρων κερδοφορίας.
              Ο πλειονοψηφών πολιτικός σχηματισμός, που ανεδείχθη από τις εκλογές της 27ης Φεβρουαρίου στον σύλλογό μας, δεν αντιλαμβάνεται εαυτών, ως κομμάτι ενός προγενέστερου κορπορατιστικού μοντέλου συνδιαχείρισης των εργαζομένων με την εκάστοτε διορισμένη διοίκηση, εις βάρος των πρώτων. Ως αναπόσπαστο κομμάτι τους, ενδονοσοκομειακά θα επιδιώξει να υπερασπίσει τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα εργασιακά τους δικαιώμα, επαναποδίδοντας τους την αξιοπρέπειά τους, ενώ εξωνοσοκομειακά θα επιχειρήσει να τους επανασυνδέσει, όχι μόνον με τους συναδέλφους τους σε άλλες νοσοκομειακές μονάδες, αλλά με ολόκληρο το κίνημα των εργαζομένων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που αντιτίθεται και αντιπαλεύει καθημερινά τον νεοφιλελευθερισμό. Αυτό προϋποθέτει συμμετοχικότητα από τον κάθε εργαζόμενο στις δραστηριότητες και δράσεις του συλλόγου, όχι ως απλό ακροατή τους, αλλά ως συνδιαμορφωτή τους. Διότι μέσα από τη διαπλοκή πολλαπλών ατομικών συμφερόντων και προθέσεων προκύπτει κάτι τελικώς, το οποίο κανείς δεν είχε προσχεδιάσει ή θελήσει έτσι, όπως τελικά διαμορφώνεται, συνάμα όμως γεννήθηκε μέσα από τις προθέσεις και τις πράξεις πολλών επί μέρους ατόμων. Αυτό είναι στην πραγματικότητα όλο το μυστικό της κοινωνικής διαπλοκής, της αδήριτης αναγκαιότητάς της, της νομοτέλειας, της συγκρότησής της, της δομής της, του διαδικαστικού χαρακτήρα της και της εξελιξιμότητάς της. Αυτό είναι το μυστικό της κοινωνιογένεσης, των κοινωνικών μετασχηματισμών και της δυναμικής των σχέσεων. Ο σύλλογος των εργαζομένων, ως σωματείο βάσης, δύναται να καταστεί το συντονιστικό και ρυθμιστικό όργανο της αλυσίδας των ατομικών πράξεων, οι οποίες είναι απαραίτητο να συναρμονίζονται, προκειμένου η κάθε μεμονωμένη πράξη να εκπληρώνει τον κοινωνικοπολιτικό της σκοπό.
              Τέλος, όσον αφορά τα ενδονοσοκομειακά κατάλοιπα του παλαιού καθεστώτος, που εκστόμιζαν απειλές και καθύβριζαν τον συνδυασμό μας καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τους υπενθυμίζουμε, ότι εδώ είμαστε και ότι θ’ αντιμετωπισθούν, όπως τους αρμόζει. Να είναι βέβαιοι γι’ αυτό. Οι εποχές, που διαχειρίζονταν το νοσοκομείο, όπως επιθυμούσαν, διεξάγοντας ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του προσωπικού, που δεν εντάσσονταν στις πελατειακές τους δομές, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Όσο ταχύτερα το αντιληφθούν, τόσο καλύτερα για τους ίδιους τους, εαυτούς τους.
               Ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη, που μας δείξατε κι... ας ξεκινήσουμε λοιπόν! Nil mortalibus ardui est , τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο για τους θνητούς...

Αθανασιάδης Πέτρος                      ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Δημοφιλείς αναρτήσεις